izabela a

Pamiętam, widziałam w twoich oczach strach. Powiedziałam więc — nie kocham cię! A to było miłości wyznanie, abyś mógł przestać się bać. Zrobili z nami co chcieli. Uwierzyliśmy we wszystkie kłamstwa, bo zabrakło nam wiary w siebie.

Utwory zawarte w książce są idealnym odbiciem duszy autorki. Za pomocą subtelnej poezji Iza wprowadza nas w świat swoich rozważań, trosk i motywacji. A także podejmuje dialog z niepełnosprawnością, towarzyszącą jej od dzieciństwa. Choć w zbiorze nie brakuje nostalgii i smutku, całość niesie za sobą coś więcej — nadzieję, otuchę oraz wiarę. Huśtawka egzystencjalna, oraz zmienna emocji, które są widoczne...